مشتهای گره کرده

مرا بشنو سخن دارم  تورا گم کرده کم دارم 

                                     رها کن قید بودن را بیا فعل رهایی باش 

رها از سالها ماندن نفیر غم به جان خواندن

                             رها کن هرچه بتوانی که آزادی بها دارد 

                                          بهای خون تن دارد                              بهای ریختن دارد 

نباشد کار آسانی   بیا با ما نگو حالا    که وقت تنگ است 

  صدای بوف می آید صدای سوز می آید

                                            صدای شوم امشب را کسی با سوز می گوید

                                                                                             صدای مردن قاصد میان دود می آید

نه ماندن کار ما نیست این چنین رفتن خطا نیست    چه بیمار و چه تن فرسا بیا با ما که صبح است این چنین پیدا

                                                                    بیا با ما بیا با ما

شوق بی مثال

هیج میدانی اگر یاد تو از جان برود //// دیده خموش شود دست زدامان برود

اشک  پیمانه  کند چشم  مرا ////نوح پروا کند و کشتی سامان برود      

رستم از قهر تهی گردد کی/// / ابرو ریخته از لشکر دیوان برود                                                                                           

شور  یزدانی خسرو شکند در شب تور////شهر ویرانه شود ،عهد نیاکان برود  

 مست دیدار تو امروز به امید بهار////می نشینم به هوس تا که زمستان برود

او که افروخت مرا شمع نبود اتش بود////شعله اش صبر نکرد تا نفس از جان برود

سوخته وصل تو از صبر تهی میگردد////صبر ایوب کجا تا که به ایمان برود  

لحظه ای با نگهت می کنداین جان هوسی////هوس الود نشاید که خموشان برود 

  شب ماتم زده  ما سحری می خواهد////تو بیا تا که سیاهی زدل و جان برود

نوشته لاله خطایی

تعبیر ناپیدا

خدا در کنج این زندان چه تاریک و چه نمناک است 

 سرودش چون کفن در چشم خاک الود مرگ است  

خدا گویی نمی داند که مرد عشق ازاد است    هراس از گرگ زندان است  

نمیداند که باران را نمی خواهند بعد تبل اسمان کوب غرشها  

                      خدا در چشم گرگان است  

                                 من از خشمش گریزانم   

کسی می گفت :((خدایی دیده ام زیبا همین جا پیش چشمانم  

خدایی جاری از خوبی میان برگ سبزی ُ   درون قطره ای شبنم  

            هبوت است در شمیم باد صبحگاهی  

خدایی یافتم من بهاری تر زه گلبرگ درخت سبز بادامی )) 

چه نیکوست این خدایش!!! 

   خدایش کاش! در چشمم فرود اید گلستان گردد این زندان  

 خدایش کاش! عشقی را جنین لبریز در یابد  

                                 من ایمانم به این خوبی ُخدارا این چنین باید سزاواری 

نوشته:لاله خطایی 

                                                 نظر فراموش نشود

دغدغه های اشتیاق

صبوری می کند باران به یاد صبح دیدارت 

 کجایی ای امید جان تنهایی 

  کجایی چشم در راهت نمی دانی مگر مارا  

 گناهم چیست که دل رنجور می داری؟ 

                           چه امید است پایانم 

 هبوت از بوی دیدارت  

تو گویی عهد نا پیدا  

 تو گویی اشک پنهان است  

جه کردم حاصلم چیست این چنین در تنگ غربت گرفتارم  

شبم پایان امید است دلم پیدای خورشید است 

 فرود اورده گرز سنگینی زمان در صبر ایوبم  

من اینک جز رسیدن ها نمی دانم نمی جویم  

     تو را هر چند پیدایی نمی بینم نمی گویم  

                                 تو را چون چشم مشتاقم به یک لحظه به یک ان نور دیدارت 

نوشته:لاله خطایی   

                                               نظر فراموش نشود

احساسهای از خود بی خود شده

شعر شاملویی شعری بدون وزن قافیه و ریتم شاعرانه تنها دارای احساس شاعرانه اما ایا احساس به تنهایی می تواند به شعر زیبایی ببخشد؟ 

احساس شاعرانه شاعر همیشه باعث لطافت شعر میشود و در واقع کالبدی زیبا بر ان می پوشاند اما در شعر شاملویی شاعر تنها بر مبنای همین احساس شروع به سرودن می نماید شاعر برای رسیدن به یک شعر ایده ال از تمام احساس شاعرانه اش استفاده کند همین باعث افتادن به ورطه ای می شود تا در ان غلو و بزرگ نمایی احساس او را اسیر می کند که این از عقل بیرون است شاعر انچنان در دنیای اطراف خود در جستجوی ناملایمات است تا سروده از خاری و دشمنی بسراید دنیایی سیاه خالی از زیبایی یا دنیایی زیبا خالی از واقعیت شاعری گمگشته نه مردمی بلکه تنها ،با شاعران هم کیشش.   

نوشته لاله خطایی

                                                     لطفا نظر خود را بنویسید