عشق
عشق را بی وفایی عادت است :
آن که روزی عاشقش بودم چه شد یادش از دل رفت و باران شد وجود
شانه خالی کردو رفت از پیش من مانده تنها یاد او در گوش بی پروای شب
از کجا گفته شود که ناگفتهایمان زیاد است:
خاطرات از یاد رفت اندوه ویرانی فزود تا تو آیی کی شود پاییز را فصلی دگر اشک را پروا نباشد جز به تکرار سخن
زهد پیشه کردیم که در کار عشق نمانیم افسوس که در زهد نیز بی بند باریم :
زاهدی بودیم زاهدی بی بند و بار سالها دنبال یار و بی نشان
چون که نقشش به دل انگاشتیم اتش دل سوخت این نقش خیال
شعر از : لاله خطایی
امید
دفتر کهنه خاطراتم را ورق ورق می کند این بادهای پاییزی که مرگ را به برگان سبز درخت زندگی ارمغان می اورند کاش این زوزه های دهشتناک خواب پرندگان خفته در میان سنگها را آشفته نسازد پرندگانی که با صدای نور خورشید بیدار می شوند و با دستان سرد شب چشم فرو می بندند و این نغمه را تکرار میکنند 'این پرنده هنوز تاب زندگی دارد'
از:لاله خطایی
پیدای پنهان
مرا پیدا نخواهی کرد
که چون امروز آتشی گشتم میان دود میشورم
من امروز از سرود افتاده ام میان داد بی دادم
حلاوت دیگر از جان نیست
خموش است جان گدازان نیست
به هر تدبیر می جویم که آزادش کند جان را
که چون میبینم این مقدار چنین تدبیر می جویم
من امروز از وجود افتاده ام با خاک یکسانم
در آغوش شب تاریک ز بیم صبح دیدارت میان باد پنهانم
مراپیدا نخواهی کرد خداحافظ به امید ندیدنها
شعر از : لاله خطایی