باتلاقهای زلال

هنوز میدرخشد مهتاب  

  روشنایش خورشید   

 ومن قطعه ای از زمین که بر فرقش منت دیرینه ای است  

      بی انتها منتظر غریو اسمان تا در مسلکش صدای فریادهایم گم شود 

اینک     

           تو فتاده اسمان تورا می خواند   

تا در غلظت شبهایش گم شوی ومنیت را بیش ستاره ها قربانی کنی       

تو دگرگون ترین اصوات اسمانی      

شاید شبی ذر کارگه خلوص  معنا بیدا کند کلمات بی معنایت  

تو به شدت اغشته ای  

نه به دل

بلکه به تن  

                                                 بس منتظر کوههای فردا باش 

نوشته شده : لاله خطایی