عشق

عشق را بی وفایی عادت است : 

                آن که روزی عاشقش بودم چه شد    یادش از دل رفت و باران شد وجود  

شانه خالی کردو رفت از پیش من     مانده تنها یاد او در گوش بی پروای شب  

از کجا گفته شود که ناگفتهایمان زیاد است: 

خاطرات از یاد رفت اندوه ویرانی فزود      تا تو آیی کی شود پاییز را فصلی دگر         اشک را پروا نباشد جز به تکرار سخن 

زهد پیشه کردیم که در کار عشق نمانیم افسوس که در زهد نیز بی بند باریم : 

             زاهدی بودیم زاهدی بی بند و بار                   سالها دنبال یار و بی نشان  

                                        چون که نقشش به دل انگاشتیم                            اتش دل سوخت این نقش خیال

                                                                     شعر از : لاله خطایی