مشتهای گره کرده
مرا بشنو سخن دارم تورا گم کرده کم دارم
رها کن قید بودن را بیا فعل رهایی باش
رها از سالها ماندن نفیر غم به جان خواندن
رها کن هرچه بتوانی که آزادی بها دارد
بهای خون تن دارد بهای ریختن دارد
نباشد کار آسانی بیا با ما نگو حالا که وقت تنگ است
صدای بوف می آید صدای سوز می آید
صدای شوم امشب را کسی با سوز می گوید
صدای مردن قاصد میان دود می آید
نه ماندن کار ما نیست این چنین رفتن خطا نیست چه بیمار و چه تن فرسا بیا با ما که صبح است این چنین پیدا
بیا با ما بیا با ما
شوق بی مثال
هیج میدانی اگر یاد تو از جان برود //// دیده خموش شود دست زدامان برود
اشک پیمانه کند چشم مرا ////نوح پروا کند و کشتی سامان برود
رستم از قهر تهی گردد کی/// / ابرو ریخته از لشکر دیوان برود
شور یزدانی خسرو شکند در شب تور////شهر ویرانه شود ،عهد نیاکان برود
مست دیدار تو امروز به امید بهار////می نشینم به هوس تا که زمستان برود
او که افروخت مرا شمع نبود اتش بود////شعله اش صبر نکرد تا نفس از جان برود
سوخته وصل تو از صبر تهی میگردد////صبر ایوب کجا تا که به ایمان برود
لحظه ای با نگهت می کنداین جان هوسی////هوس الود نشاید که خموشان برود
شب ماتم زده ما سحری می خواهد////تو بیا تا که سیاهی زدل و جان برود
نوشته لاله خطایی
دغدغه های اشتیاق
صبوری می کند باران به یاد صبح دیدارت
کجایی ای امید جان تنهایی
کجایی چشم در راهت نمی دانی مگر مارا
گناهم چیست که دل رنجور می داری؟
چه امید است پایانم
هبوت از بوی دیدارت
تو گویی عهد نا پیدا
تو گویی اشک پنهان است
جه کردم حاصلم چیست این چنین در تنگ غربت گرفتارم
شبم پایان امید است دلم پیدای خورشید است
فرود اورده گرز سنگینی زمان در صبر ایوبم
من اینک جز رسیدن ها نمی دانم نمی جویم
تو را هر چند پیدایی نمی بینم نمی گویم
تو را چون چشم مشتاقم به یک لحظه به یک ان نور دیدارت
نوشته:لاله خطایی
نظر فراموش نشود
زنجیره های سکوت
هر لحظه میشکنم تا شکسته شود طلسم اغوشت
اما تو نامهربانتر از انی
تو بی خودی بزرگ شده ای ومن بی هیچ دلیلی امیدوار
همان بهتر سنگها باشی و من خرش ابهای سهمگین
با این همه تو سنگ سنگینی
و من بی اثرترین ناله ها
بهتر که نیستی
تا به شرم حضورت غمی بی انتها باشم
شاید تنها اماازاد دریایی بی انتها بی منت سخاوت جویبارها
نوشته : لاله خطایی
زبانه عشق
هر لحظه که می گذرد بیشتر در دلم جوانه می زنی
به سکوت می نشینم و نگاه می کنم
کاری از من ساخته نیست
داغ تو بیشتر از سردی من است
ای خوشا دل مردگی ،یاد باد میگساری مستی ،یاد باد ازادگی
سوختم بی مروت تمام ارکانم را تلسم کردی
چنین موم در دستانت
تو مرا دیوانه ای بساز و به افسارم بکش
من شکایتی از ای بی معنایی ندارم ،می پذیرم
از آن تو بیا حتی خندیدن را از من بگیر
چیست بالاتر از این رسم دلدادگی
نوشته:لاله خطایی