من زندگی
افتاده ام زیر چتر اسمان
همبسترم مهتاب
اوازه خوانم پونه
درد فشانم لاله
و چه کمیتی است حضور ناشکیبای این همه زیبایی در کام من
غرورم گرفته اسمان از ان من است
چرا غهای شهر روشن در جستجوی دیدارم
و من کرانه ای بی کرانه پر از طعم زندگی
آرامش مهر وجودم
و سکوت شوکت آرزویم
از اسمان بپرس ردپای حضورم نه از شب نه از تاریکی
نوشته:لاله خطایی
دیوانه ها
هم گم شده است خورشید هم نغمه زیبابش گویی که شبستان است این عرصه تنهایی
کنجی زقفس باقی عشقی که نفس دارد می ماند می جوید تنهایی بی تابی
آرام میان جان با توسنی عشقش عمریست که می گردد دیوانه در این دوران
گفتیم مگر راهی
یا باده زتنهایی بایان نمی گیرد مردیم زه بیماری
دست از دل ما بردار آرام بیا برگیر این عهد غبار آلود فارق ز غم دنیا
شاعر:لاله خطایی
چشم های حضور
اینجا دیوارها نیز اذان تو را می گویند
در کدامین ورق از داستان من خواهی امد
تا سرسری رد شوم از این اوراق تکراری
تاریخ را اینجا ایندگان می نویسند
کاش خبری از حضورت داشته باشند
راستی خبر از حال ما داری
شنیده ای که باد ها گرزه امواجند و ابرها تیره مغموم
سکوت به سخره برخاسته و شب جسور شده است
با این همه امید نا امید نیست
خیره به دنبال رد بای توست
نا امیدش مخوان
بیا
نوشته: لاله خطایی
باتلاقهای زلال
هنوز میدرخشد مهتاب
روشنایش خورشید
ومن قطعه ای از زمین که بر فرقش منت دیرینه ای است
بی انتها منتظر غریو اسمان تا در مسلکش صدای فریادهایم گم شود
اینک
تو فتاده اسمان تورا می خواند
تا در غلظت شبهایش گم شوی ومنیت را بیش ستاره ها قربانی کنی
تو دگرگون ترین اصوات اسمانی
شاید شبی ذر کارگه خلوص معنا بیدا کند کلمات بی معنایت
تو به شدت اغشته ای
نه به دل
بلکه به تن
بس منتظر کوههای فردا باش
نوشته شده : لاله خطایی
پیدای پنهان
مرا پیدا نخواهی کرد
که چون امروز آتشی گشتم میان دود میشورم
من امروز از سرود افتاده ام میان داد بی دادم
حلاوت دیگر از جان نیست
خموش است جان گدازان نیست
به هر تدبیر می جویم که آزادش کند جان را
که چون میبینم این مقدار چنین تدبیر می جویم
من امروز از وجود افتاده ام با خاک یکسانم
در آغوش شب تاریک ز بیم صبح دیدارت میان باد پنهانم
مراپیدا نخواهی کرد خداحافظ به امید ندیدنها
شعر از : لاله خطایی