باتلاقهای زلال

هنوز میدرخشد مهتاب  

  روشنایش خورشید   

 ومن قطعه ای از زمین که بر فرقش منت دیرینه ای است  

      بی انتها منتظر غریو اسمان تا در مسلکش صدای فریادهایم گم شود 

اینک     

           تو فتاده اسمان تورا می خواند   

تا در غلظت شبهایش گم شوی ومنیت را بیش ستاره ها قربانی کنی       

تو دگرگون ترین اصوات اسمانی      

شاید شبی ذر کارگه خلوص  معنا بیدا کند کلمات بی معنایت  

تو به شدت اغشته ای  

نه به دل

بلکه به تن  

                                                 بس منتظر کوههای فردا باش 

نوشته شده : لاله خطایی

یادداشتهای کور

سلام  امیدوارم حالتون خوب باشه

در اینجا میخام نوشته ای رو تقدیم کنم که شاید درد دل بعضی از ما باشه

نامه یک دانشجوی نیازمند(نمره) به یک استاد سنگدل

با عرض سلام و خسته نباشید خدمت استاد مهربان و گرامی(فلان فلان شده:تو دل)

غرض از مزاحمت به محضر استاد عزیزم اینکه استاد تو رو خدا منو نندازین به خدا استاد گرفتاری برام پیش اومد نتونستم بخونم وقتیم شروع کردم به خوندن هیچی از کتاب نفهمیدم خیلی نا مفهوم بود استاد تو رو خدا مساعدت بفرمایید استاد اگر نمره ندین مشکل زیادی برام پیش میاد استاد سر جلسه وقتی سوالات رو دیدم بهم استرس دس داد نمی تونستم خودم رو کنترل کنم به جای اینکه سرم رو برگه باشه همش به شما بود تا بیاین لااقل یه راهنمایی بکنین شمام که هر وقت میومید می گفتین سوالات اسونه اگه خونده باشید می تونید جواب بدین استاد می خام وقتی درسم تموم شد ازدواح کنم خانواده زنم منتظرن تا بعد از سال و اندی  درسم تموم بشه خواهشا منو جلوشون رو سفید بگردونین استاد قراره نیرو انتظامی ماه اینده نیرو بگیره اگه این درسو بیفتم نمی تونم شرکت کنم استاد بگذارین این سال اخر با خاطره خوش فارق بشیم(اثر تاخر) استاد اگه بندازین خیلی مشکل پیش میاد برام پیشاپیش از مساعدت شما تشکر میکنم امیدوارم گره های زندگیتون یکی یکی باز بشه

در اخر بعد از کلی مشقت و ثبت نشدن اعتراض توانست این دانشجوی بدبخت نظر خودش را ثبت کند اما استاد او در کمال سنگدلی نمره زیر ده او را ثبت کرد تا او را در ورطه مشکلات عدیده تنها بگذارد خداوند دل این استاد را نرمتر بگرداند   

یادداشتهای کور

هنوز میدرخشد مهتاب  

  روشنایش خورشید   

 ومن قطعه ای از زمین که بر فرقش منت دیرینه ای است  

      بی انتها منتظر غریو اسمان تا در مسلکش صدای فریادهایم گم شود 

اینک     

           تو فتاده اسمان تورا می خواند   

تا در غلظت شبهایش گم شوی ومنیت را بیش ستاره ها قربانی کنی       

تو دگرگون ترین اصوات اسمانی      

شاید شبی در کارگه خلوص  معنا بیدا کند کللمات بی معنایت  

تو به شدت اغشته ای  

نه به دل  

بلکه به تن 

                                                 بس منتظر کوههای فردا باش 

نوشته شده : لاله خطایی

عشق

عشق را بی وفایی عادت است : 

                آن که روزی عاشقش بودم چه شد    یادش از دل رفت و باران شد وجود  

شانه خالی کردو رفت از پیش من     مانده تنها یاد او در گوش بی پروای شب  

از کجا گفته شود که ناگفتهایمان زیاد است: 

خاطرات از یاد رفت اندوه ویرانی فزود      تا تو آیی کی شود پاییز را فصلی دگر         اشک را پروا نباشد جز به تکرار سخن 

زهد پیشه کردیم که در کار عشق نمانیم افسوس که در زهد نیز بی بند باریم : 

             زاهدی بودیم زاهدی بی بند و بار                   سالها دنبال یار و بی نشان  

                                        چون که نقشش به دل انگاشتیم                            اتش دل سوخت این نقش خیال

                                                                     شعر از : لاله خطایی

امید

دفتر کهنه خاطراتم را ورق ورق می کند این بادهای پاییزی که مرگ را به برگان سبز درخت زندگی ارمغان می اورند کاش این زوزه های دهشتناک خواب پرندگان خفته در میان سنگها را آشفته نسازد پرندگانی   که با صدای نور خورشید بیدار می شوند و با دستان سرد شب چشم فرو می بندند و این نغمه را تکرار میکنند 'این پرنده هنوز تاب زندگی دارد' 

                                                                                         از:لاله خطایی